Όλα αυτά σε συνδυασμό με τα πιο σταθερά ανοίγματα, αυτά με τις ίδιες ή συμμετρικές πιονοδομές δημιουργούν έναν άνθρωπο που τις περισσότερες παρτίδες του, τις κάνει ισοπαλία. Μπορείτε να διαπιστώσετε και μόνοι σας αυτά που σας λέω κοιτώντας τα ποσοστά, από την καρτέλα του, εδώ. Ένα άλλο παράδειγμα μαχητικού παίχτη μπορείτε να δείτε εδώ ή εδώ.
Έτσι λοιπόν όλη η φιλοσοφία του Κράμνικ είναι να κερδίσει ένα παιχνίδι με τα λευκά και να κάνει όλα τα υπόλοιπα ισοπαλία. Τι γίνετε όμως στην περίπτωση που παίζει με έναν έξυπνο και ταλαντούχο σκακιστή;
Ο Grishuk δεν ασχολείται αποκλείστηκα με το σκάκι. Έχει οικογένεια με ένα παιδί και παίζει πόκερ, εκτός των άλλων. Δηλαδή δεν καταναλώνει όλο τον χρόνο του στο να αναλύει σκακιστικές συνέχειες ή ανοίγματα. Παρ’ όλα αυτά μας δείχνει ότι μπορεί να σταθεί αξιοπρεπώς ενάντια σε ισχυρούς αντιπάλους και ότι το σκάκι είναι ένα έξυπνο παιχνίδι στο οποίο πρέπει να χρησιμοποιήσεις το μυαλό σου και την στρατηγική σου, για να κερδίσεις μια παρτίδα ή γενικότερα το ματς. Η στρατηγική του Grishuk ήταν να οδηγήσει το ματς «στην παράταση», δηλαδή στο γρήγορο σκάκι, και εκεί να χτυπήσει τους αντιπάλους του. Έτσι κατάφερε να κερδίσει και τον Αρονιάν (2800+) και τον Κράμνικ (Παγκόσμιο πρωταθλητή).
Το συμπέρασμα που μένει δεν είναι ότι απλά κέρδισε τον Κράμνικ. Είναι ότι ζωντάνεψε το σκάκι!!! Και μας απέδειξε ότι δεν μπορεί ένα μυαλουδάκι σαν τον Κράμνικ να λύσει το σκάκι και να το «σκοτώσει» με τις ισοπαλίες…
Φυσικά δεν λέω ότι ο Κραμνικ δεν είναι καλός παίχτης. Εγώ τα έχω με το στυλ του και με την ιδεολογία του. Και το κακό δεν είναι να την έχει μόνο αυτός. Το κακό είναι ότι παρασέρνει πάρα μα πάρα πολλούς άλλους ανθρώπους να τον ακολουθήσουν. Παίζει με έναν τρόπο που λέει «Εγώ δεν κάνω λάθη». Ή «ένας άνθρωπος μπορεί να παίζει σκάκι χωρίς να κάνει λάθη»… Αν όμως δεν έκανε λάθη δεν θα λέγονταν άνθρωπος, θα λέγονταν αλλιώς.
Γιατί ο Κράμνικ δεν θέλει να κάνει λάθος ή φοβάται να κάνει λάθος; Ποια είναι η ψυχολογία του λάθους γενικότερα;
Σύμφωνα με τους Frost, Martens, Lahart και Rosendlate (1990), τελειομανία είναι ο καθορισμός εξαιρετικά, υπερβολικά, υψηλών στάνταρτς απόδοσης σε συνδυασμό με μια τάση υπερβολικής αυτοκριτικής.
Ορισμένοι ερευνητές κάνουν την υπόθεση ότι οι τελειομανείς αθλητές επηρεάζονται από το αίσθημα του φόβου για αποτυχία και κάνουν λάθη σε τέτοιο βαθμό που μειώνετε τόσο η απόδοση, όσο και η χαρά του συναγωνισμού.
Να πω επίσης ότι ο φόβος για αποτυχία αναφέρετε σε μια σχετικά σταθερή προδιάθεση που κάνει ένα άτομο να δείχνει μια τάση να αποφεύγει το συναγωνισμό, διότι φοβάται την αποτυχία. Σχετίζετε με υψηλά επίπεδα άγχους, ανησυχίες και χαμηλά επίπεδα αισιοδοξίας.
Ο φόβος για αποτυχία είναι επίσης μια μεταβλητή της προσωπικότητας που επηρεάζει το επίπεδο προσδοκιών. Σύμφωνα με παλαιότερες έρευνες, τα άτομα που διακατέχονται από υψηλό φόβο για αποτυχία, βάζουν πολύ χαμηλούς ή πολύ υψηλούς στόχους.
Απόσπασμα από το βιβλίο «Ψυχολογία φυσικής αγωγής και αθλητισμού. Γιάννης Ζέρβας»
Ακολουθεί η ενδιαφέρουσα πρώτη παρτίδα από το τελικό ματς. Δεν υπάρχει λόγος να βάλω σχόλια. Μπορείτε να βρείτε σχολιασμό της παρτίδας σε πολλές ιστοσελίδες και από ανθρώπους που μπορούν να τις σχολιάσουν καλύτερα από εμένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου